ცეკვა იქცდა მხატვრული შემოქმედების ერთ–ერთ მთავარ მხატვრულ სახედ.
დროთა განმავლობაში ქართული ცეგვები განიცდიდა ევოლუციას , არა მარტო შინაარსით , არამედ გარეგნული მხრითაც.
ჩემი აზრით, ქართველი ხალხი განსაკუთრებით იყო შეყვარებული არა მარტო ცეკვებისადმი, არამედ მოცეკვავეებისადმიც.
ერი თავის დიდი პატივისცემას ცეკვისა და მოცეკვავეებისადმი იმით გამოხატავდა, რომ ხალხურ თქმულებებში და სიმღერებში პატივისცემით მოიხსენიებდნენ მათ.
მე ვფიქრომ, რომ ქართველი ერი მდიდარია ქართული ცეკვების მრავალფერობნებით, რომლებმაც დროს გაუძლო და ჩვენამდე მოაღწია. მაგალითად : ქართული, დავლური, მთიულური, აჭარული, მხედრული, მოხეური, ხამჯლური, სამაია, საშაირო, ბაღდადური, ყარაჩოხული, სატრფიალო, ფერხული და კიდევ სხვა მრავალი.
No comments:
Post a Comment